czwarty

Wchodzę do mieszkania uginając się pod ciężarem świątecznej wałówki jaką dźwigam na plecach od dworca.

- Mógłbyś czasem odebrać telefon? - pytam z wyrzutem, widząc rozłożonego na kanapie Zbigniewa.

- Mógłbym, ale zostawiłem go u Romy – odpowiada spokojnie, nawet nie racząc podnieść tyłka i mi pomóc.

- Przywiozłaś pierogi? – opuszcza łaskawie kanapę, kiedy stawiam wyładowany do granic możliwości plecak na podłodze.

- Tak, ale możesz o nich zapomnieć – wyrywam mu pojemnik, który przed chwilą wyciągnął ze środka.

- Coś ty taka rozjuszona? - pyta, idąc za mną do kuchni.

- No nie wiem, może dlatego że miałeś mnie odebrać z dworca, o czym raczyłam ci przypomnieć jakieś sześćset razy, a i tak zapomniałeś?

- O matko, przepraszam – rozkłada ręce - Zrobię ci melisy na te twoje skołatane nerwy, ok? - ściska mnie mocno w pasie i całuję w policzek, co kwituję tylko głośnym sapnięciem.

- Po prostu już zamilcz. I przynieś te pierogi, to odgrzeję...

Wieczorem, wykończona podróżą, siedzę na kanapie i beznamiętnie wpatruję się w ekran telewizora, gdzie jakaś dziennikarka, nadmiernie eksponująca swój biust, wygłasza wiadomości sportowe. Zbyszek dosiada się do mnie i bez słowa przypatruje mi się uważnie. Pewnie czegoś chce, więc wolę go po prostu ignorować.

- Co robisz w Sylwestra? - pyta w końcu.
- Nic spektakularnego, zamierzam zostać w domu i upić się do nieprzytomności przy dźwiękach Queen.
- Aha, a nie chciałabyś wyjść ze mną i Romą?
- Nie-ee...? Szczerze wątpię żebym była wam do czegoś potrzebna – odpowiadam nie odrywając oczu od pasjonujących wiadomości sportowych – poza tym Bobkowi przyda się towarzystwo, coby biedactwo nie zeszło na zawał od wszechobecnych fajerwerków – spoglądam w stronę śpiącego błogim snem yorka.
- No weź, będziesz się kisić w domu? Sama? Delfina... - ja wiem że on się o mnie martwi i że zawsze spędzaliśmy Sylwestra razem, bo akurat to był taki poświąteczny okres, kiedy Zbigniew nie miał żadnej nowej dziewczyny, ale nie mam zamiaru robić za piąte koło u wozu.
- Zbigniew nie truj – uśmiecham się do niego i klepię po kolanie.
- Czasem zachowujesz się jakbyś miała 80 lat – wywraca oczami i wstaje z kanapy.
- Po prostu mam starą dusze – uśmiecham się , na co Zbyś tylko kręci głową z powątpiewaniem.

Przez kolejne dwa dni namawia mnie do towarzyszenia im podczas sylwestrowej nocy, a ja ze spokojem odmawiam. Nawet wtedy, gdy w Sylwestra tuż przed wyjściem zadaje mi to samo pytanie po raz setny.

- Zbysiu idź już i dam mi spędzić ten czas po swojemu – odpowiadam, patrząc jak od pięciu minut bezskutecznie próbuje zawiązać sobie krawat.
- Daj mi to – wyrywam mu go z ręki.
- Delfina ale … - zaczyna.
- Bartman po raz sto pierwszy mówię ci NIE.
- Och no dobra – poddaje się w końcu – jak wyglądam? - pyta poprawiając marynarkę.
- Znośnie – kwituję przekrzywiając głowę w bok.
- Chciałaś powiedzieć zabójczo, Delfinko. Naprawdę, pozbądź się tych lapsusów słownych – całuje mnie w policzek.
- Tak, tak, wmawiaj sobie... - zamykam za nim drzwi.

Po upływie niespełna dwudziestu minut słyszę dzwonek. To zapewne Zbyś zapomniał rzeczy tak prozaicznej jak na przykład klucze.

- Przez tą całą miłość stałeś się strasznie zapominalski... - stwierdzam otwierając górny zamek.

- Cześć - Piotrek wita mnie z uśmiechem błąkającym się gdzieś na jego twarzy. A tego z jakiej okazji przywiało?

- Cześć? - mierzę go od góry do dołu.

- Nie chcę być nie miła, ale wiesz jest Sylwester...nie powinieneś gdzieś imprezować? - pytam. Chociaż tak na marginesie ciężko mi wyobrazić sobie imprezującego Piotra.

- Zibi trochę się martwił, że będziesz w Sylwestra siedzieć sama w domu i spytał czy nie mógłby wpaść i ci potowarzyszyć - wyjaśnia.

Że co? Bartmana pogięło do reszty. Mam ochotę zadzwonić do niego i zdrowo opieprzyć. Robi ze mnie jakąś sierotę życiową, a ja chciałabym tylko kulturalnie upić się w samotności. Czy to aż takie nienaturalne?

- Jezu, on potrafi być takim durniem – kręcę z powątpiewaniem głową – Piotrek dzięki, ale na pewno masz co robić w Sylwestra - uśmiecham się przepraszająco, nadal niedowierzając, że mam takiego idiotę za współlokatora.

- Właściwie to nie mam – wzrusza ramionami. No tak. Trochę to koliduję z moim planem upicia się w trupa, ale niech tam...

- W takim razie bądź moim gościem... - zapraszam go gestem ręki do środka.

- Chociaż nie. Poczekaj, znaczy nie zdejmuj kurtki – stwierdzam po chwili, co spotyka się z jego lekko zaskoczonym spojrzeniem.

- Mam pustą lodówkę, bo Zbyś karmi się ostatnio miłością i zapomina zrobić od czasu do czasu zakupy, kiedy wypada jego kolej. Poza tym ten tutaj pies - wskazuję na Bobka -  potrzebuję wieczornego spaceru, bo potem będzie naćpany środkami uspokajającymi – wyjaśniam.

W trzech osiedlowych sklepach nie ma szampanów, które jak powszechnie wiadomo są niezmiernie chodliwym towarem w sylwestrową noc. W czwarty sklepie kapitulujemy i kupujemy szampan dla dzieci oraz jakieś przekąski. Bezalkoholowy sylwester był moim skrytym marzeniem.

Zanim rzeczonym szampanem wniesiemy toast o północy, przez godzinę męczymy się z Bobkiem, żeby wmusić mu walerianę, następne upływają nam na rozstrzygnięciu kto miał kiedyś gorszego Sylwestra. Z Piotrkiem czas płynie niesamowicie szybko. Na tyle szybko, że przegapiamy północ, o czym świadczy masowy wystrzał fajerwerków na zewnątrz.

- Piotrek cholera jasna, przegapiliśmy! - krzyczę, zrywając się z kanapy i biegnąc na balkon.

Nowakowski wychodzi za mną i w pośpiechu otwiera szampana.

- Wszystkiego najlepszego – uśmiecha się do mnie podając butelkę.
- Rozumiem że nie potrzebujemy kieliszków?
- Nie ma czasu i tak mamy poślizg – ponagla mnie gestem ręki.
- Szczęśliwego Nowego Roku – wznoszę ją lekko do góry i upijam trochę.
Stoimy chwilę na balkonie wypatrując jakichś opóźnionych fajerwerków, ale chyba tylko my przegapiliśmy noworoczny toast. W kieszeni bluzy rozdzwania mi się telefon. To mocno nie trzeźwy Zbigniew dzwoni z życzeniami. Właściwie wykrzykuję je na tyle głośno, że jestem zmuszona trzymać telefon w odpowiedniej odległości od ucha, żeby nie ogłuchnąć. Z jego bełkotu wychwytuję, że życzy mi miłości i chyba coś o pozdrowieniach dla Nowakowskiego. Radzę mu nie pić więcej, dla jego własnego dobra. Zapominam tylko dodać, że jutro planuję go zabić.

+++

Oswajanie Zbigniewa B. przebiega pomyślnie. A wkrótce coś powinno pojawić się tu