trzeci

Budzę się z okropnym bólem głowy. Czuję się fatalnie, a moje samopoczucie wcale nie poprawia się po tym jak przypominam sobie wczorajszy wieczór. Zrobiłam z siebie idiotkę. Zupełną idiotkę. Kładę się z powrotem na kanapę i szczelnie nakrywam pledem w nadziei że po prostu zniknę, albo zapadnę pod ziemię. Niestety przychodzi Zbigniew i jednym gwałtownym ruchem ściąga go ze mnie, uniemożliwiając wyparowanie mojej osoby. Taka szkoda.

- Co główka boli? - pyta z bezczelnym uśmiechem.

- Daj mi spokój – odwracam się do niego plecami i nakrywam bluzą leżącą na oparciu.

- Trzymaj, to powinno ci trochę pomóc w cierpieniu – słyszę jak stawia na stoliku szklankę, zapewne z aspiryną.

- Dzięki – szybko opróżniam jej zawartość.

- Pamiętaj dzisiaj o 17 jest mecz, więc lepiej szybko dochodź do siebie  – instruuje mnie.

Wiedziałam że jego pomoc nie może być bezinteresowna...

Ja się na pewno na żaden mecz nie wybieram. Po pierwsze, moja głowa nie wytrzyma dzisiaj natężenia dźwięku, jaki panuje na hali, a po drugie chyba spaliłabym się ze wstydu wpadając gdzieś na Piotrka.

- Ja dzisiaj raczej odpuszczę – stwierdzam.
- Odpuścisz? Nie żartuj, obiecałaś że będziesz. Przyjdzie Roma...

Roma, Roma, Roma... Mam jej po dziurki w nosie. Nawet jeśli przy bliższym poznaniu całkiem sporo zyskuje.

- Widzisz, jestem tam zbędna. Dama twojego serca będzie cię dopingowała za nas dwie – rzucam, ani myśląc się tam pojawić.

- Ale ja chcę żebyś ty tam była, żebyś mnie wspierała. Roma na pewno się ucieszy.

- Zapomnij Zbyś – mamroczę, wtulając się w pled.

W najbliższym czasie powinnam wziąć się za pisanie poradnika o wdzięcznym tytule Brak asertywności - to takie proste!, albo coś w ten deseń . Miałam nigdzie nie iść, tak? A gdzie teraz jestem? Na meczu. Z Romą. Towarzyszy mi również kac gigant, ból głowy i dwulitrowa woda mineralna.

- Nie martw się, opieprzę go gdy tylko opuści płytę boiska. Jak mógł ci kazać tutaj przychodzić w takim stanie... – Roma stara się mnie jakoś pocieszyć. 
Widocznie trochę przestraszyła się mojego lekko zielonkawego koloru twarzy.
- Nie kazał, tylko spytał...
Dlaczego ja go jeszcze bronię do cholery?!

Wytrzymuję na hali prawie dwa sety. Potem uznaję, że jeśli zaraz nie wyjdę, to hałas i tandetna muzyka z głośników rozsadzą mi czaszkę od środka.

- Roma zaraz wracam – rzucam w jej stronę i co prędzej kieruję się do wyjścia. Na zewnątrz jest jakieś minus trzysta pięćdziesiąt stopni, co skutecznie powstrzymuję mnie przed wyjściem na świeże powietrze. Przemierzam więc korytarz, by dostać się do łazienki, mając nadzieję że okaże się dla mnie oazą spokoju chroniąc moją głowę przed ostateczną eksplozją. Poza tym mój pęcherz nie jest przyzwyczajony do przyjęcia dwóch litrów płynu w pół godziny.

 - Hej Delfina – słyszę za sobą. Oczywiście! Prawie zapomniałam, że dzisiaj do szczęścia brakuję mi spotkania z Piotrkiem. Głupio trochę w nieskończoność stać na środku korytarza plecami do rozmówcy, więc z lekką niechęcią odwracam się w stronę Nowakowskiego.
- Cześć Piotrek, a ty nie powinieneś teraz radośnie podskakiwać wzdłuż boiska w ramach rozgrzewki?
- Pewnie bym podskakiwał, gdyby tylko trener umieścił mnie w składzie – uśmiecha się. No tak, to tłumaczyłoby dlaczego ma na sobie jeansowe spodnie i szarą bluze z herbem klubu. Jak bardzo mogę się jeszcze zbłaźnić?
- Ach, no tak – przebąkuję - przepraszam, to nie jest mój dzień – staram się zachować resztki godności.
- Widziałem cię na trybunach. Faktycznie, dość anemicznie idzie ci kibicowanie – uśmiecha się wesoło – Zibi zmusił cię żebyś tutaj przyszła? - pyta. Kiwam głową ze zbolała miną, co wywołuję jeszcze większy uśmiech na jego twarzy.
- Chodź, odwiozę cię do domu. Wezmę tylko kurtkę z szatni. Poczekaj chwilę – rzuca i znika gdzieś za rogiem.

Przypominając polską wersję Eskimosa, czekam przed halą czując jak powoli tracę czucie w palcach lewej ręki. Nie ma to jak w środku zimy stulecia zapomnieć o rękawiczkach.

- Już możemy iść – słyszę za swoimi plecami.

- Piotrek dziekuję, naprawdę. Jesteś moim wybawcą – uśmiecham się w podzięce, mimo że moja mimika twarzy jest mocno ograniczona przez odmrożenie.

- A daj spokój, idziemy bo zaraz zamarzniesz – macha ręką i szybko zmierza w stronę parkingu. A ja staram się dotrzymać mu kroku i przy okazji nie wyrżnąć orła na oblodzonym chodniku. Piotrek transportuję mnie pod blok, gdzie ogrzana nieco klimatyzacją samochodową, jeszcze raz wyrażam moją dozgonną wdzięczność, oraz obiecuję że jakoś mu się odwdzięczę. Nie wiem jeszcze jak, ale na pewno coś wymyśle, gdy tylko mój organizm ulegnie całkowitej detoksykacji.